Hakodate, Aug 2008

ถึงแม้จะไปไม่ถึงซัปโปโร ไปเอาบรรยากาศปลายติ่งฮอกไกโดก็ยังดี
ที่ hakodate ปลา ปู กุ้ง หอย นม อร่อยไม่แพ้กัน

จากตลาด
ลงชาม
นางงามแคนตาลูป
ขนมแฟนสีขาว
ปิ้งปลาหมึก(เท่านั้น)
แท็กซี่วัวลาย

mister donut ราคาถูกกว่าในโตเกียว
รสนมเข้มข้นเตะปาก
แหล่งฮิป

hi lightของเมืองนี้ สวนรูปดาว die cut เนี๊ยบ

Nara in Bangkok 2006

โพสช้าไปสามปีนะ ขอโทษที

時間。。ある？

เล็งไว้ที่tokyuhands
ถอยมาจากkappa dori
เล็งแบบชงสองแก้ว
แต่โดนราคาล่อใจ เลยซื้อแบบหกแก้ว

ลืมไปว่า มีกันแค่สองคน
อุปกรณ์ครบพร้อม ขาดแต่เพื่อนอะๆๆๆ

My Last Cooking Class

เห็นประกาศจากเวป www.thainichibunka-club.jp โรงเรียนสำหรับญี่ปุ่นรักไทย
ฮือๆ อ่านแล้วเศร้า ครั้งนี้จะสอนเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว
ขอบคุณอาจารย์โยที่ให้โอกาส ยูกิที่ชักชวนเข้าวงการ
คุณยูกิเอะ คุณยู นักเรียนดีเด่น
และนักเรียนทุกคนที่มาร่วมสนุกในทุกครั้งคะ

TBF 2008

ส่วนหนึ่งจาก TOKYO book fair 2008 Big sight odaiba.

sunny sunday

เห็นบ้านหัวมุมเค้าประสบความสำเร็จกับดิสเพล์ยม่วง พฤษชาติ แล้วอิจฉา

วันนี้อากาศดี สมาชิกในบ้านKoiwa เลยลงมือขุดสวนเกลี่ยดินที่อยู่ข้างห้องเรา

ชนชาติเกษตรกรอย่างเราจะนิ่งดูดายก็ยังไงอยู่
ขุดกันเสร็จแล่ว ก็ยืนงงๆกันว่าเอาไงต่อดี
คนนึงก็บอกว่า ตรงนี้เป็นมุมผักนะ ตรงนั้นเป็นมุมดอกไม้
จินตนาการกันเสร็จก็เดินเข้าบ้าน เป็นอย่างงี้มาสองรอบละ
เราเลยควักเมล็ดพันธ์พริกที่เอามาจากไทย
ทั้งๆที่รู้ว่าเปอร์เซนต์การขึ้นมีริบหรี่
แต่เพื่อให้ทุกคนฮึกเหิม เลยเอามาโรยขำๆ เผื่อฟลุค

เสร็จแล้วปักป้ายสุสานหอยเป็นสัญลักษณ์

ต้นนี้เกิดจากหอมแดงในตู้เย็น สมัยกลัยไทยไปสองอาทิตย์ก่อน
รากงอก เลยลองปักดินดู ก็ดูเจริญเติบโตดี แต่ต้นหอมตัดแล้วก็คงหมดกัน
ยังคิดไม่ออก ว่าต้องทำไงต่อ ปล่อยไว้่ก่อน
อันนี้ต้องเอาป้ายหอยมาปักไว้ เพราะวันนี้คนญี่ปุ่นจะเอาไปทิ้งตอนเก็บขยะ เฉยเลย หง่ะ

ต้นโมมิจิ เอาไว้เชิดหน้าชูตา

แถวบ้านเรามีวัดที่มีต้นไม้ยักษ์อาศัยอยู่ หรือวัดมาปลูกใกล้ๆต้นไม้ก็ไม่รู้
เข้าข่ายหนึ่งในสิบ ของดังย่าน KOIWA

ดอกไม้สีพิเศษ

ลุงแกคงเครียดอยู่ เพราะสีแบบนี้ลุงผสมยากหน่อยน้าาาา

ข้ามจากวัดมาเป็นแก๊งเบสบอลกำลังจะเลิกซ้อม
สนามแบ่งเป็นรุ่นต่างๆ ตั้งแต่เด็ก จนวัยรุ่น
มองไปสุดทางเป็นรางรถไฟ เหมือนโมเดลไม่มีผิด

ประชุมก่อนเลิกเล่น

รวมตัวกันเก็บของ แต่ผู้เล่นเบอร์สิบ…

กลับบ้านพร้อมเด็กๆ

時間が経つのは早い。。。

เข้าปีใหม่มา5วันแล้ว เริ่มตั้งหลักเขียนบล็อกย้อนหลัง
วันสิ้นปี ออกจากบ้านพบกับเมืองร้าง สถานีโล่ง

เนื่องในโอกาสสิ้นปี ไม่อยากทำอะไรยุ่งยาก กลัวว่าความยุ่งยากมันจะตามข้ามปีมาด้วย
เลยไปเดินเล่นกับหนุ่ยNikkei boy พาดูเส้นทางแห่งมรรคาตอนเช้า
ผ่านแต่ละตึกแล้ว รู้เลยว่าน้ำหนักที่หายไปสิบห้าโลนั่นหน่ะ
มันหล่นอยู่แถวตึกไหนบ้าง ถ่ายรูปช่วงโพล้เพล้แสงก็สวยดี
แต่นึกถึงตอนตีสาม ให้มาคนเดียวเนี่ย หยองๆอยู่เหมือนกัน

ฟังหนุ่ยอธิบายกระบวนการแล้ว นึกในใจว่าที่ร้านแอบฝังชิปอะไรเข้าไปในตัวหนุ่ยหรือเปล่า
เหมือนในหัวมีตารางแผงหนังสืออยู่ในหัว พอผ่านตึกไหนก็กดdownload
ว่าต้องหยิบอะไรบ้าง ใครเจอหนุ่ย ลองtestได้ เหมือนท่องสูตรคูณเลย

วันนี้มีแผนว่าจะกินโซบะข้ามปี ออกเดินเพ่นพ่านหาร้านอยู่พักหนึ่ง
เลยมองหน้ากันว่า กลับไปถามคนที่บ้านดีกว่าไม๊ว่าร้านไหนโซบะเจ๋ง
สุดท้ายกลัวเราไปไม่ถูก เจ้าถิ่นเลยชวนไปกินด้วยกันซะเลย ร้านนี้เค้าว่าโซบะนวดเองวันต่อวัน
รับประกันความสด เค้าว่าไงว่าตามกัน

ปิดท้ายกับการcount downอย่างสงบที่บ้านเพื่อนญี่ปุ่น กับอาหารญี่ปุ่นสวยๆที่ชอบเห็นในโบรชัวร์
ทำเอากระเหรี่ยงนั่งตัวเกร็ง ไม่กล้าถ่ายรูปมาเลย ยังดีที่มีอาหารไทยเป็นแผนสอง…
ปลาหมึกชุบแป้งโกกิของเลยเรากลายเป็นอาหารหลักไป

วันนี้ถือโอกาสใด้ทำความรู้จักศิลปินค่าย Johnnys แบบครบองค์
ถ่ายทอดสดจาก Tokyo Dome
คนที่ไม่ได้สนใจนักร้องญี่ปุ่นอย่างเรา จดจ้องแต่เวทีอลังการ Transformer ทุกๆ7นาที
ทุกคนพยายามบอกชื่อและสรรพคุณของแต่ละคน เพื่อให้เราซึมซับวัฒนธรรมวัยรุ่นญี่ปุ่นบ้าง
แต่พอเราถามคนญี่ปุ่นว่า ทำไมทุกคนเหมือนกะเทยเลย คิดว่าคงแทงใจดำ เพราะอาจจะเป็นคนที่เค้ากรี๊ดอยู่ในใจ …

ごめんね。。。

กดผิด

วันนี้ไปกินราเมงร้านประจำ เพราะเป็นราเมงที่ไปกินซ้ำบ่อยที่สุด
รสชาติ คุณภาพเกรดA ร้านดูธรรมดาและหาไม่ยาก
แต่ต้องใช้ความเจาะจงและตั้งใจไปกิน เพราะไม่อยู่ในย่านฮิต และทางผ่านเลยแม้แต่น้อย
เจ้านี้เป็นราเมงสูตรจากฮอกไกโด เส้น หมู เนย ฯลฯ สั่งตรง
วันนี้ลอง คาโอริ มิโซะ ราเมง ท้อปปิ้งเป็นข้าวโพดกะเนย
กินแล้วรู้สึกอิ่มแบบเมาๆ ไม่รู้คิดไปเองป่าว
เลยสงสัยอยู่ว่า ชื่อคาโอริที่แปลว่าซุปหอมๆ หน่ะ แฝงสารเสพติดอยู่ด้วยป่าว

ที่ว่ามึนๆ มีเหตุการ์ณยืนยันว่ามึนจิง
เพราะหลังจากอิ่มก็ไปเอาเอกสารที่การท่องเที่ยวญี่ปุ่น
พนักงานตรงปรี่มาพูดภาษาอังกฤษด้วย ซึ่งปกติจะหันโต้ตอบกลับทันที
แต่วันนี้ดันซ่าพูดภาษาญี่ปุ่น แต่ใช้แกรมม่าแบบภาษาอังกฤษซะงั้น
สรุปไม่รู้เรื่อง เค้าก็เลยโกยๆข้อมูลใส่ถุงแล้วยื่นให้
คงคิดในใจว่าไปประมวลผลก่อนนะหนูว่าจะพูดภาษาอะไร

ออกมาเข้าห้องน้ำ
ปุ่มที่อยู่ตำแหน่งคุ้นเคยในการกดชักโครก ดันกลายเป็นปุ่มalarm
เอ้าว เวร สัญญาณดังทั้งชั้น หันซ้ายขวามีเราคนเดียวในนั้น
ไปไหนไม่รอด… กลับไปดูที่ปุ่มอีกที เออ มันก็มีภาษาอังกฤษบอกนี่หว่า
จะอ้างว่าอ่านคันจิไม่ออกก็ไม่ได้ละหล่ะ

ทันทีมีรปภ รวมทั้งพนักงานฝ่ายระบบ เข้าชาร์ทที่ห้องน้ำหญิงทันที
ทุกคนสำรวจหน้าตาเราแล้ว คงไม่น่าจะฆ่าใครมา
เลยถามว่าเป็นไรไม๊ เราบอก แค่กดผิด ขอโทษนะจ้า
ทุกคนทำหน้าให้อภัย แต่ในใจไม่รู้…

Christmas in Tokyo

คริสมาสต์ปีนี้ไปไหนกัน
เราเล็งว่าจะไปขึ้นTokyo Tower แต่แล้วก็เสร็จตึกรัฐบาลไปเสียก่อน
อากาศดีเลยขึ้นซ้ำสองรอบ เพื่อไปดูเมืองตอนโพล้เพล้อีกรอบ
คนไม่เยอะอย่างที่คิด แต่กลับลงมาสวนกับทัวร์จีนที่ยกโขยงกันมา เอาเรื่องอยู่
ที่นี่คงเป็นโปรแกรมมาตราฐาน ก่อนรับประทานอาหารและพักผ่อนตามอัธยาศัย

คืนคริสมาสอีฟ ไปเดินดูไฟตามประสา
ที่สถานีโตเกียวมีแผนผังการดูไฟไว้ให้ศึกษา รูปประกอบ
เรียงเป็นเบอร์ เลือกดูได้ตามรสนิยม
อันที่ชอบสุดเป็นโคมวางที่พื้น บนโคมจะเป็นรูปที่เด็กจากโรงเรียนต่างๆ
วาดกันมา อยากรู้ว่าคุณครูให้โจทย์ตอนวาดว่าอะไร ดูแล้วเดาไม่ได้จริงๆ

มาจบที่ถนนชอปปิ้ง superbrand เงินเยนสะพัด(ออก)จากกระเป๋ากันไป
แหะ แหะ

food records

เข้าเดือนที่ห้าในโตเกียวแล้ว นอกจากจะยังพูดญี่ปุ่นไม่ค่อยได้ แล้วยังไม่มีเวลาเขียนบล็อคอีก
พอจะเริ่มเขียนก็เพิ่งรู้ว่า ห้าเดือนนี้รูปที่ถ่ายเยอะที่สุดคือรูปอาหาร
มีตั้งแต่มื้อที่สั่งไปทั้งๆที่ไม่รู้ว่าคืออะไร จนถึงมื้อที่มีคนญี่ปุ่นสั่งให้แบบadvance

หิวๆแล้วเปิดเมนูมายังอ่านไม่ออกนี่ เซ็งงงงงงงงงงงงงงง